Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς…ισότιμα!
Αυτή είναι η τελευταία ατάκα της παράστασης. Όμως…μήπως ζήσανε αυτοί ισότιμα κι εμείς καλά;
Ο Μιξ, η Μαξ και ο Μεξ, ένας γάτος, ένα κορίτσι κι ένα ποντίκι, σ’ αυτήν την ιστορία βρήκαν τρόπους να συνυπάρχουν, βρήκαν τρόπους να αποδέχονται ο ένας τον άλλον και να αγαπιούνται βαθιά γι’ αυτό που πραγματικά είναι ο καθένας. Βρήκαν τρόπους να μοιράζονται τις φρονιμάδες και τα λάθη τους, να μοιράζονται τα όνειρα και τη σιωπή τους γιατί απλά, έτσι κάνουν οι πραγματικοί φίλοι. Όσο διαφορετικοί κι αν είναι.
Θύμωσα πολλές φορές με αυτό το έργο. Είδα πρόβες, τις φωτογράφισα, ξανα είδα πρόβες, τις ξανα φωτογράφισα και κάθε φορά θύμωνα. Γιατί κάθε φορά το μήνυμα ήταν το ίδιο δυνατό και το ίδιο στενάχωρο: δεν ζουμε ισότιμα. Δεν ζούμε χωρίς διακρίσεις. Δεν ζούμε με ίσα δικαιώματα. Ακόμα χρειαζόμαστε ένα κορίτσι, εναν γάτο κι έναν ποντικό να μας θυμίζουν ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά όλοι πρέπει να είμαστε ίσοι. Ακόμα χρειαζόμαστε ένα παραμύθι να μας θυμίζει ότι το αυτονόητο δεν είναι κεκτημένο. Και θύμωνα και με τον εαυτό μου, που στη βόλεψη του “καλά”, μπορεί να ξεχνάω το “ισότιμα”…
Σε συγκεκριμένες σκηνές της παράστασης κάθε φορά έκλαιγα. Σε άλλες κάθε φορά, νοερά, έσφιγγα στην αγκαλιά μου, με όλη μου τη δύναμη, κάποιο από τα παιδιά. Σε μία πάντα κοκάλωνα. Αυτήν ήταν η αντίδρασή μου στην αλήθεια: “Πάρε αγκαλιά τη θλίψη μου, τα δάκρυά μου, τη ντροπή μου. Όμως μη με λυπάσαι. Εγώ δεν θέλω να με λυπούνται. Θέλω να με αγαπούν… Θέλω να με αγαπούν…” . Πόσο συχνά μπερδεύουμε την αγάπη με τη λύπηση και είμαστε ήρεμοι ότι κάνουμε το σωστό…
Στη μαγεία του θεάτρου όμως πάντα έρχεται η κάθαρση και η ψυχή ηρεμεί. Η δική μου ηρεμούσε με μία απίστευτη έκρηξη αισιοδοξίας που κάθε φορά απορούσα πως τα κατάφεραν πάλι και με έκαναν να την βιώσω! Πως τα κατάφεραν πάλι να με κάνουν να πιστέψω ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει!;!; Και ναι, μπορεί. Μόλις νικήσει τον φόβο του. Θα είναι δύσκολο να ζούμε χωρίς αυτόν γιατί τον συνηθίσαμε. Αλλά:
-Κάθε καινούριο δεν είναι και δύσκολο;
-Κάθε καινούριο γίνεται γρήγορα παλιό και πάμε γι’ άλλα! Που δεν ξέρουμε!
Η παράσταση Μιξ Μαξ Μεξ ήταν μια μουσικοθεατρική παράσταση από την Καλλιτεχνική Ομάδα Εν Δυνάμει και το Παιδιατρικό Κέντρο “Κιβωτός” με συντελεστές άτομα με και χωρίς αναπηρία. Συμμετείχε η χορωδία και η ορχήστρα του Δημοτικού Ωδείου Κοζάνης. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά τον Δεκέμβρη του 2023 και επαναλήφθηκε τον Ιούλιο του 2024. Μπορείτε να απολαύσετε την παράσταση του Δεκεμβρίου στο youtube !
Σημ. Ό,τι υπάρχει σε bold στο κείμενό μου, είναι ατάκες της παράστασης.